از زمانی که حاج مسلم بوشهری به عنوان اولین شهردار بندرعباس برگزیده شد قریب به یکصد سال میگذرد و بندرعباس در گذری تاریخی از شهری ما قبل صنعتی به  شهری با سیستم قابل قبول شهری بدل شده است. به قول نویسنده (اعلام الناس فی احوال بندرعباس) زنده یاد سدید السلطنه کبابی، بندرعباس بین نای بند وسورو قرار داشت. امروزه وسعت بندرعباس چند برابر شده و بالطبع مشکلات شهری آن نیز با وجود گستردگی بیش از بیش گردیده است.

تا پیش از قرن چهارم هجری در حوالی بندرعباس کنونی، بندر و روستای کوچکی بنام سورو وجود داشت. بدلیل خرچنگ های فراوانی که در ساحل این بندر وجود داشت نام آن را بندر کامارا ویا  کاماراند یعنی بندر خرچنگ گداشتند. نام متداول بعدی یعنی گامبرون به احتمال از واژه پرتغالی گاما رانو اقتباس شده است.

رشد شتابان شهر بندرعباس در 50 سال گذشته آن را به بزرگترین و پر جمعیت ترین شهر ساحلی جنوب شهر تبدیل کرد و در این میان، رویداد های مختلف نیز به تقویت این شهر انجامید.

مطابق آخرین آمار سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال 1395 جمعیت شهرستان بندرعباس برابر با ۶۸۰,۳۶۶ نفر بوده‌است. ساختار کالبدی شهر بندرعباس در طول تاریخ به صورت آونگی رشد نموده و این رشد در حال حاضر با مواجه شدن با دو مانع توسعه کالبدی در شرق و غرب به محدودیت بافت مرکزی (بازار) توسعه یافته است. استقرار شهر بندرعباس در حاشیه ی تنگه ی هرمز و ساحل خلیج فارس، حیاط و ارتباط این شهر را با دریا تنگاتنگ کرده است.